Μια γοιτήτρια που σπουδάζει σε άλλη πόλη, γράφει γράμμα στους γονείς της:
<<Σόρι που δε σας έγραψα τόσο καιρό , τώρα όμως θα σας πω όλα τα νέα μαζεμένα. Λοιπόν, είμαι μια χαρά, μου πέρασε κι η διάσειση που έπαθα όταν πήδηξα απ' το παράθυρο για να γλιτώσω από την πυρκαγιά στη φοιτητική εστία και προχτές έβγαλα τους γύψους. Έχω μόνο κάτι ψιλοπονοκεφάλους, αλλά οι γιατροί στο νοσοκομείο, όπου έμεινα ένα μήνα, μου είπαν ότι θα περάσουν. Ευτυχώς, την ΄ςρα που πήδαγα απ' το παράθυρο με είδε ο βοηθός στο βενζινάδικο στη γωνία. Είναι πολύ ευγενικός. Ήρθε να με δει στο νοσοκομείο, κι επειδή δεν είχα πού να μείνω, με πήρε σπίτι του. Όπως ήταν φυσικό, αγαπηθήκαμε και σκοπεύουμε να παντρευτούμε, μόλις βέβαια τον αθωώσει το δικαστήριο για κάτι πλαστές επιταγές. Θα σας τον φέρω σύντομα να τον γνωρίσετε. Εκείνος ανησυχεί, αλλά εγώ του λέω ότι σίγουρα θα τον αγαπήσετε όπως κι εγώ, αφού ξέρω καλά ότι δεν κρίνετε τους ανθρώπους από την οικονομική τους κατάσταση ή τις ατυχίες που είχαν στη ζωή τους... Λοιπόν, τώρα η ώρα της αλήθειας: ούτε στο νοσοκομείο πήγα, ούτε το δωματιό μου κάηκε, ούτε πρόκειται να παντρευτώ κανέναν απατεώνα ούτε θα παρατήσω το πανεπιστήμιο. Απλώς κόπηκα σε δυο μαθήματα και ήθελα να δείτε το θέμα στις σωστές του διαστάσεις. Με αγάπη, η κορούλα σας Ντέμη>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου